Han Sann

ဟန်ဆန်း | စာပေနှင့် အနုပညာ

Menu
  • Home | အဖွင့်
  • Literature | စာပေ
  • Film | ရုပ်ရှင်
  • Art | အနုပညာ
  • Book | စာအုပ်
  • Tech | နည်းပညာ
  • Media | မီဒီယာ
  • Me | ကျွန်ုပ်
Menu

ငယ်ဘဝ ငယ်အိပ်မက် ငယ်အတွေး

Posted on February 1, 2011 by Han Sann

၂၀၁၀ ပြည့်နှစ်၊ ဇူလိုင်လ။

သောကတွေ ကင်းဝေး ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘ၀။ အိပ်မက် လှ⁠လှလေး တွေကို မွေးဖွားနေတဲ့ ဘ၀။

ချစ်စရာ ကလေးငယ် အဖြစ် ပြေးလွှားနေတဲ့ ဘ၀။ စားချိန် သောက်ချိန်မှာ ထမင်းပူပူ ဟင်းပူပူတွေ အဆင်သင့် ရှိနေတဲ့ ဘ၀။ အဝါရောင် အသီး၊ အစိမ်းရောင် အသီး၊ အနီရောင်အသီး၊ အရောင်ပါတဲ့ အသီးတွေကို အလှည့်ကျ အရသာ ခံခွင့် ရနေတဲ့ ဘ၀။ တစ်ပတ်တစ်ခါ ကြည့်ခွင့်ရတဲ့ ရုပ်ရှင်ကြည့်သူ ဘ၀။ တိရစ္ဆာန် ရုံထဲက အကောင်လေးတွေကို သနားစဖွယ် ကြည့်ခဲ့တဲ့ ဘ၀။ ကျေနပ်စရာ ဘ၀တွေက တိုတယ်။ နည်းတယ်။ မကျေနပ်စရာ ဘ၀တွေက ရှည်တယ်။ များတယ်။

၁ ၉၈၀ ပြည့်နှစ်၊ ဇူလိုင်လ။

ကြက်ဖကြီးက အိပ်ရာက နှိုးတယ်။ ကိုယ်မှာ လွှမ်းထားတဲ့ စောင်ကို ဖယ်လိုက်တယ်။ ခြေထောက်လေးက ကြမ်းပြင်ကို ထိတယ်။ နောက်ဖေးခန်းထဲကို ဝင်တယ်။ ဆီးအိမ်က တင်းနေတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်ကို လိမ်လိုက်တယ်။ မီးဖိုပေါ်မှာ ရေနွေးအိုး ဆူနေတယ်။ ဆန်အိုး အဖုံးကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ ဆန်တွေ…။

ဆန် ကွဲအိုးကို လိုက်ရှာတယ်။ ဆန်ကွဲတစ်ဆုပ် နှိုက်လိုက်တယ်။ အိမ်ရှေ့ကို ပြေးထွက်ပြီး ဖြန့်ကြဲ လိုက်တယ်။ ကြက်တစ်အုပ် ပြေးလာတယ်။ အစာကောက်ကြတယ်။

ဆီး အိမ်က တင်းလာပြန်တယ်။ အိမ်နောက် ဖေးကို ပြေးဝင်ရတယ်။ အိမ်သာ တံခါးကို ဖွင့်တယ်။ ခန္ဓာကိုယ်က ပေါ့သွားတယ်။ အိမ်သာ အပြင်ကို ထွက်တယ်။ လက်ဖောင်း⁠ဖောင်းလေး ပေါ်မှာ သွားတိုက်ဆေး ထည့်ထားတဲ့ သွားပွတ်တံ၊ ဆပ်ပြာခွက်၊ မျက်နှာသုတ် ပဝါတို့ကို တွေ့တယ်။ လှမ်းယူလိုက်တယ်။

ဟောင်း နေတဲ့ မျက်နှာက အသစ် ဖြစ်သွားတယ်။ ထမင်း စားပွဲပေါ်မှာ အငွေ့တထောင်း ထောင်းထနေတဲ့ လက်ဖက်ရည်ခွက် ရှိတယ်။ နှမ်းဆီနံ့ သင်းနေတဲ့ ကောက်ညှင်းပေါင်း ရှိတယ်။ မီးကင်ထားတဲ့ ပေါင်မုန့် ရှိတယ်။ အနီရောင် ယိုဘူး ရှိတယ်။ အဝါရောင် ထောပတ် ရှိတယ်။

လက်ဖက်ရည် ခွက်ထဲကို ကောက်ညှင်း ပေါင်းဖြူ⁠ဖြူတွေ ထည့်လိုက်တယ်။ ချိုတယ်။ ဆိမ့်တယ်။ လက်ဖောင်း⁠ဖောင်းလေးက လက်သုတ် ပဝါလေးကို ပန်းကန်ထဲ ထည့်ပြီး လာချပေးတယ်။ ခွေးဟောင်သံ ကြားရတယ်။ မုန့်ပန်းကန်ထဲက ပေါင်မုန့် နှစ်ချပ်ကို နှိုက်ယူလိုက်တယ်။

ခွေး ကလေး အောင်နက်က အမြီး နန့်နေတယ်။ ပေါင်မုန့်တွေကို တစ်ဖဲ့စီ စားတယ်။ အောင်နက်က လှမ်းကြည့်တယ်။ ပြေးတယ် လိုက်တယ်။ အောင်နက်က လိုက်တယ်။ ပြေးတယ်။ အောင်နက်က ပြန်လှည့်လာတယ်။ လိုက်တယ် ပြေးတယ်။ ရေစက်တွေ စိုလာတယ်။ ဗိုက်ထဲက နာလာတယ်။ အိမ်နောက်ဖေးကို ပြေးတယ်။ ရေအိုးထဲက ရေကို ခပ်သောက်တယ်။ ရင်ဘတ် တစ်ခုလုံး အေးသွားတယ်။ အိမ်သာ တံခါးကို ဖွင့်တယ်။ ဝင်လိုက်တယ်။ ဘောင်းဘီတို ကလေးက ပေါင်အလယ်ကို ရောက်သွားတယ်။ ပါးကလေး ရဲသွားတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်က ပေါ့သွားတယ်။ အပြင်က အသံတစ်သံ ကြားတယ်။ အသံရှင်က လက်ဖောင်း⁠ဖောင်းလေး။

လက် ဖောင်း⁠ဖောင်းလေးက အဝတ်အစားတွေ အားလုံးကို ချွတ်ပြီး ယူသွားတယ်။ အိမ်ရှေ့ကို ပြေးထွက်တယ်။ သတင်းစာကို ဝင်တိုးမိတယ်။ သတင်းစာက အောက်ကို ကျသွားတယ်။ တွန့်လိမ်နေတဲ့ မျက်နှာ တစ်ခုမှာ အပြုံး တစ်ခုကို တွေ့ရတယ်။ ရယ်မိတယ်။ လက်ဖောင်း⁠ဖောင်းလေးရဲ့ အသံကို ထပ်ကြားရတယ်။

အိမ် ထဲမှာ မိုးရွာတယ်။ ဒေဝေါကြီး မလာဘူး။ လေမတိုက်ဘူး။ ပြေးလို့ မရဘူး။ မျက်နှာ ပေါ်ကျတဲ့ ရေတွေကို လက်နဲ့ ဖယ်ထုတ်ရတယ်။ လက်ဖောင်း⁠ဖောင်းလေးက ကိုယ်ပေါ် ရောက်လာတယ်။ လျှောက်ပွတ်တယ်။ ကိုယ်က ချောနေတယ်။ မျက်စိစပ်မှာ စိုးလို့ မှိတ်ထားရတယ်။ မျက်နှာပေါ်ကို ရေတွေ ကျလာတယ်။ မျက်လုံး ဖွင့်လို့ ရလာတယ်။ ကိုယ်ပေါ်က ရေစက်တွေကို လက်ဖောင်း⁠ဖောင်းလေးက သုတ်ပေးတယ်။ နွေးလာတယ်။ ခုန်နေမိတယ်။ ကြမ်းပေါ်မှာ ရေတွေ စိုကုန်တယ်။ ရေတွေ ခေါင်းပေါ်မှာ မရှိတော့ဘူး။

ခေါင်း ပေါ်က အနံ့လေးက မွှေးတယ်။ ပါးပေါ်က အနံ့လေးကလည်း မွှေးတယ်။ ပါးပေါ်က အနံ့ မွှေးတာနဲ့ ခေါင်းပေါ်က အနံ့ မွှေးတာချင်း မတူဘူး။ ပါးလေးက ပထမမှာ အေးနေတယ်။ တဖြည်းဖြည်း တင်းလာတယ်။ ပါးနှစ်ဖက်ကို ဖောင်းကြည့်တယ်။ တင်းနေပေမယ့် ဖောင်းလို့ရတယ်။

ဖောင်း ဖောင်းလေးက အိမ်ရှေ့ကို လာဖို့ ခေါ်တယ်။ ဝင်တိုးခဲ့ဖူးတဲ့ သတင်းစာကြီးက အောက်ကို တစ်ခါ ကျလာပြန်တယ်။ တွန့်လိမ်နေတဲ့ မျက်နှာက ရှေ့ကို ရောက်လာတယ်။ တွဲအိနေတဲ့ လက်မောင်းကို လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။ ပျော့⁠ပျော့အိအိ မျက်နှာက တင်းရင်းနေတဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ဆီကို တစ်လှည့်စီ ဝင်လာပြန်တယ်။ သနပ်ခါးမှုန့်လေးတွေ ကြမ်းပေါ်ကို ကျသွားတယ်။

လက် နှစ်ဖက် ဆန့်ပြီး မိုးပေါ်ကို ထောင်လိုက်တယ်။ အပေါ်ကို မြောက်တက်သွားတယ်။ အနံ့တစ်ခု ရပြန်တယ်။ ပါးပေါ်က အနံ့နဲ့လည်း မတူဘူး။ ခေါင်းပေါ်က အနံ့နဲ့လည်း မတူဘူး။ လက်ဖောင်း⁠ဖောင်းလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းနဲ့ တူတဲ့ အိမ်ရှေ့ ပန်းအိုးထဲက ပန်းအနံ့မျိုး၊ မွှေးတယ်။ ကြိုက်တယ်။

ပခုံး ကို လာဖက်တယ်။ ပြန်ဖက်လိုက်တယ်။ လက်ထဲက မုန့်ကိုပေးတယ်။ ကိုယ် စားလိုက်တယ် ပြန်ပေးတယ်။ ကိုယ် စားတယ် ပြန်ပေးတယ်။ အိမ်မှာ စားရတဲ့မုန့်နဲ့ မတူဘူး။ ချဉ်လိုက် စပ်လိုက်နဲ့။ ကောင်းတယ်။ ကြိုက်တယ်။

တစ် ယောက်ပခုံး တစ်ယောက်ဖက်ပြီး အိမ်မှာ လမ်းလျှောက်လို့ မရဘူး။ မျက်နှာတွေကို မြင်ချင်ရင် မော့ကြည့်ရတယ်။ တည့်⁠တည့်ကြည့်ရင် အောင်နက်ကိုပဲ မြင်ရတယ်။ ကြက်သားအုပ် မကြီးကို ကြည့်ရင်တော့ ငုံ့ကြည့်ရတယ်။

အိမ် က ပြောတဲ့ စကားတွေကို နားမလည်ဘူး။ ဒီမှာ ပြောတဲ့ စကားတွေကို နားလည်တယ်။ ဒီမှာ လမ်းကြိတ်စက်လို့ ပြောတာကို အိမ်က တိပ်အကြည်လို့ ပြောတယ်။ တယ်လီဖုန်းလို့ ပြောတာကို အိမ်က ရီမုတ်လို့ပြောတယ်။

ထမင်း ထည့်ထားတဲ့ ဘူးကို ဖွင့်ရင် တစ်ဘူးမှာ ဟင်းတစ်မျိုး တွေ့တယ်။ မတူကြဘူး။ တူတာလည်း ရှိတယ်။ မုန့်တွေလည်း တူတယ်။ မတူတာလည်း ရှိတယ်။ လဲပြီး စားကြတယ်။ စားလို့ကောင်းတယ်။ အများကြီးလည်း စားရတယ်။ ချဉ်လိုက်၊ စပ်လိုက်၊ ခါးလိုက်၊ ချိုလိုက်၊ ကောင်းတယ်။

ကိုယ် ကနေ ရေတွေ ထွက်လာတယ်။ ဖောင်း⁠ဖောင်းလေးက အဲဒါကို ချွေးလို့ပြောတယ်။ ခေါင်းပေါ်မှာ မမွှေးတော့ဘူး။ ပါးမှာလည်း မမွှေးတော့ဘူး။ ရေစက်တွေ စိုနေတယ်။ လျှာနဲ့ တို့ကြည့်တော့ ငန်တယ်။ ဖောင်းဖောင်း လေးက ဒါကြောင့် ချွေးလို့ ပြောတာထင်တယ်။

အိမ် ထဲမှာ မိုးရွာတယ်။ ဒေဝေါကြီး မလာဘူး။ လေမတိုက်ဘူး။ ပြေးလို့ မရဘူး။ ကိုယ် ပေါ်ကရေစက်တွေကို လက်ဖောင်း⁠ဖောင်းလေးက သုတ်ပေးတယ်။ နွေးလာတယ်။ ကြမ်းပေါ်မှာ ရေတွေစိုကုန်တယ်။ အိမ်ထဲမှာ မိုးတိတ်သွားပြီ။

အိမ် ထဲမှာ ရုပ်ရှင်ရုံသေး⁠သေးလေး ရှိတယ်။ အိမ်ထဲက ရုပ်ရှင်ရုံရှေ့မှာ ထမင်းစားလို့ ရတယ်။ ရုပ်ရှင်ထဲမှာ ကြွက်ကလေးက ပြေးတယ်။ ကြောင်ကြီးက လိုက်တယ်။ ကြောင်ကြီး အိပ်နေရင် ကြွက်ကလေးက သွားစတယ်။ ပါးစပ်ရှေ့ကို လက်ဖောင်း⁠ဖောင်းလေး ရောက်လာမှ ဝါးထားတာတွေ ဗိုက်ထဲကို မျိုချ လိုက်တယ်။ နင်သွားတယ်။ ရေသောက် ချရတယ်။ ပန်းကန်ထဲမှာ ထမင်းနဲ့ဟင်း မရှိတော့ဘူး။ ဗိုက်ထဲကလည်း တင်းနေတယ်။ ပါးစပ်မှာလည်း ပေနေတယ်။ ရေတစ်ခွက်သောက် လိုက်တယ်။ လက်ဖောင်း⁠ဖောင်းလေးက ပါးစပ်ကို လာသုတ်ပေးတယ်။ ရုပ်ရှင်ထဲမှာ ကြောင်နဲ့ကြွက်က လိုက်တမ်း ပြေးတမ်း ကစားနေတုန်းပဲ။ မနက်ကျရင် ကြောင်နဲ့ကြွက်လို ကစားရဦးမယ်။ အောင်နက်ရဲ့ အသံ။ ကြားတယ်။

အိမ် ရှေ့ကို ထွက်သွားတယ်။ အောင်နက်ကို သွားကြည့်တယ်။ အောင်နက်က ထမင်းစား နေတယ်။ မော့မကြည့်ဘူး။ အောင်နက်က ပန်းကန်ထဲက ထမင်းကို သူ့ဘာသာသူ ပါးစပ်နဲ့ စားတယ်။ သူ့လိုစားကြည့်လို့ရရင် ကောင်းမယ်။ ဖောင်း⁠ဖောင်းလေးက အဲဒါကို မကြိုက်ဘူး။ မသိအောင် လုပ်ကြည့်ဦးမယ်။

မျက်လုံး က လေးလာတယ်။ ပြူးထားလို့ မရတော့ဘူး။ လက်ဖောင်း⁠ဖောင်းလေးက သွားပွတ်တံနဲ့ ဆပ်ပြာကို ပေးပြန်တယ်။ ခြေထောက် ဆေးတယ်။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ရှေ့မှာ ဘောင်းဘီ တစ်ထည်ကို ကားပေးထားတယ်။ အပေါက် နှစ်ခုထဲကို ခြေထောက် တစ်ချောင်းစီ ထည့်လိုက်တယ်။ အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေကို တပ်တယ်။

အိပ်ရာ ထဲကို သွားတယ်။ လှဲအိပ်လိုက်တယ်။ လက်ဖောင်း⁠ဖောင်းလေးက စောင်ကိုခြုံပေးတယ်။ သူ့မျက်နှာက ကိုယ့်ပါးထဲကို နစ်ဝင်သွားတယ်။ မျက်လုံးတွေကို မှိတ်လိုက်တယ်။ အောင်နက်ကို မြင်မိတယ်။ အောင်နက်မှာ အိပ်ရာ မရှိဘူး။ စောင်မရှိဘူး။ ကောက်ရိုးတွေတော့ ရှိတယ်။ အောင်နက်ကို ခေါ်ချင်တယ်။ ခေါ်ရင် လက် ဖောင်း⁠ဖောင်းလေးက ကြိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အိပ်တော့မယ်။ မျက်လုံးတွေ ပိတ်လိုက်တယ်။ ကြက်ဖကြီး အော်တဲ့အခါ အိပ်ရာက ထရမယ်။

ဧည့်ခန်း ထဲမှာ စာအုပ်တစ်အုပ် တွေ့တယ်။ မျက်နှာလုံးမှာ ရုပ်ရှင် မင်းသမီး ဓာတ်ပုံတွေ့တယ်။ လှတယ်။ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်။ သူ့မျက်လုံးက စကား ပြောနေသလိုပဲ။ ကာတွန်းတွေ ပါတဲ့ စာမျက်နှာကို လှန်လိုက်မိတယ်။ ကာတွန်းတွေကို ဖတ်တယ်။ ရယ်ရတယ်။ တချို့ကို မသိဘူး။ မရယ်ရဘူး။

ကာ တွန်း တစ်ခုကို တွေ့တယ်။ ကာတွန်းထဲမှာ ကလေး တစ်ယောက်နဲ့ လူကြီး တစ်ယောက်ပါတယ်။ ကလေးက လူကြီးကို မော့ကြည့်နေတယ်။ လူကြီးက ကလေးကို ငုံ့ကြည့်နေတယ်။ စာတွေလည်း ရေးထားတယ်။ ဖတ်ကြည့်တယ်။

ကလေး ခေါင်းပေါ်က တိမ်ရေးသလို အကွက်မှာ လူကြီး ဖြစ်ရရင် ကောင်းမှာပဲ ရေးထားတယ်။ လူကြီးခေါင်းပေါ်က တိမ်ရေးသလို အကွက်မှာ ကလေး ဖြစ်ရရင် ကောင်းမှာပဲ ရေးထားတယ်။ မရယ်ရဘူး။

စိတ်ကူးမိတယ်။ ကာတွန်းထဲက ကလေးလို လူကြီး ဖြစ်ချင်တယ်။

၂၀၁၀ ပြည့်နှစ်၊ ဇူလိုင်။

စာအုပ် စင်ထဲက မဂ္ဂဇင်း အဟောင်းတွေကို ဆွဲထုတ်မိတယ်။ ၁၉⁠၉၀ ပြည့်နှစ်၊ ဇူလိုင်လထုတ် မဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ် ထွက်လာတယ်။ ရုပ်ရှင်မင်း သမီးတစ်ယောက်ပုံကို မျက်နှာဖုံး တင်ထားတယ်။ ငယ်⁠ငယ်က သိပ်လှတာပဲ။ ဒါကြောင့် ဖေ⁠ဖေတို့၊ လေး⁠လေးတို့ အသည်း စွဲခဲ့တာကိုး။ သဘောကျတယ်။ စွဲလောက်တယ်။ ခုတော့ သူ့ကို ရုပ်ရှင်ထဲမှာ အမေခန်းကပဲ တွေ့တော့တယ်။ လက်ကလေးတွေလည်း တွန့်နေပြီ။

မဂ္ဂဇင်း စာရွက်တွေကို တစ်ရွက်ချင်း လှန်မိတယ်။ ကာတွန်းတွေ ပါတဲ့ စာမျက်နှာကို ရောက်သွားတယ်။ ဖတ်မိတယ်။ ရယ်မိတယ်။ ပြုံးမိတယ်။ တွေးမိတယ်။ သက်ပြင်းချမိတယ်။

ကာ တွန်း တစ်ခုကို ဖတ်မိပြန်တယ်။ ကာတွန်းထဲမှာ ကလေး တစ်ယောက်နဲ့ လူကြီးတစ်ယောက် ပါတယ်။ ကလေးက လူကြီးကို မော့ကြည့်နေတယ်။ လူကြီးက ကလေးကို ငုံ့ကြည့်နေတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အတွေးတွေကို စာအဖြစ် ရေးထားတယ်။ ကလေးက လူကြီး ဖြစ်ရရင် ကောင်းမှာပဲလို့ တွေးနေတယ်။ လူကြီးက ကလေး ဖြစ်ရရင် ကောင်းမှာပဲလို့ တွေးနေတယ်။ ပြုံးမိတယ်။ တွေးမိတယ်။ တမ်းတတယ်။ ကာတွန်းထဲက လူကြီးလို ကလေး ဖြစ်ချင်တယ်။

စာ ဖတ်ခန်းထဲကို သမီးကလေး ပြေးဝင်လာတယ်။ လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ မဂ္ဂဇင်း စာအုပ်ကို ရုတ်တရက် ဆွဲလုသွားတယ်။ စာအုပ်ကို ကြမ်းပေါ် ချလိုက်တယ်။ မျက်နှာဖုံးကို သေချာကြည့်တယ်။ မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းသွားတယ်။ ပြုံးတယ်။ သေချာ ပြန်ကြည့်တယ်။ မျက်လုံးတွေ ဝိုင်းပြန်တယ်။ ခေါင်းညိတ်တယ်။ မဂ္ဂဇင်း စာအုပ်ကို ယူပြီး ပြန်ပြေးလာတယ်။ မျက်နှာကို မော့ကြည့်တယ်။ သမီးကလေး အားယူနေတယ်။ တစ်ခုခု ပြော တော့မယ်။

ရင်ဘတ်မှာ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေတယ်။ သမီးကလေး အသံကို အားစိုက်ပြီး နားထောင်နေတယ်။ သမီးလေးက အားယူပြီး ပြောတယ်။

“ဖေဖေ သမီး လူကြီးဖြစ်ရင် ချာရေးမယ်”

ဟန်ဆန်း (Teen မဂ္ဂဇင်း၊ဖေဖေါ်ဝါရီလ ၂၀၁၁)

Category: Uncategorized
  • မြန်မာ၀တ္ထုတို ရာပြည့်နှစ်
  • မြန်မာဝတ္ထုတို မျိုးဆက်သစ်
  • ဟန်ဆန်းအကြောင်း

Recent Posts

  • အိုဘယ့်… အို…တေးမြုံငှက်
  • သုံးဆယ့်တစ်ဘုံသား ကဗျာဖတ်သူ (သောက်ခဲ့သော) ဘလက်ကော်ဖီ
  • စံ(Standard)တစ်ခုပဲ ရှိပါတယ်
  • ၀ဿန်ချိန်ခါ
  • သည်းခံနိုင်၏ သည်းမခံနိုင်၏
© 2025 Han Sann | Powered by Minimalist Blog WordPress Theme